ادامه ی گفتگو با ح. قهرمان

عاطفه اقبال
atefehm@hotmail.com
گفتگویی پیرامون :
چه سایتی ؟ همنشین چه نویسنده ای؟
مرزبندی بین نویسندگان مدعی مخالفت با رژیم در کجا شکل می گیرد؟
آیا این مرزبندی واقعی است و میتواند وجود داشته باشد؟
قسمت اول : عاطفه اقبال. جمال بامداد. حسین پویا. بیژن نیابتی. اسماعیل وفا یغمائی
قسمت دوم : زری اصفهانی
قسمت سوم : مجید خوشدل

ادامه ی گفتگو با ح. قهرمان
باتشکر از دعوت شما برای شرکت من در این میز گرد" مکاتبه ای"!
میز گرد مکاتبه ای ابتکار جالبی است و به شما بخاطر آن تبریک می گویم و امیدوارم بخصوص به دلیل پاسخ های کوتاه داده شده از سوی شرکت کنندگان، بتواند مخاطبین بیشتری را نیز جذب کند.
در ارتباط با سؤال شما میخواهم اول مطمئن شوم که خود سئوال را درست فهمیده ام یا نه! در نتیجه ناگزیر آنرا باز می کنم . شما می پرسید:
«مرزبندی بین نویسندگان مدعی مخالفت با رژیم در کجا شکل میگیرد؟ آیا میتوان درشرایط جنگ با رژیم جمهوری اسلامی در هر سایتی و کنار هر نویسنده ای نشست و مقاله نوشت؟ آیا قرار گرفتن نام همه ی نویسندگان کنار هم مشروعیت دارد؟ یا به مشروعیت کسانی که واقعا سرنگونی طلب هستند ضربه می زند؟»
در نوع فرموله بندی شما بنظر می رسد که پیشاپیش عده ای از نویسندگان " واقعا" مخالف رژیم و " واقعا سرنگونی طلب " بشمار آمده و عده ای دیگر" مدعی " آن بنظر می رسند. اولین نکته این است که چه کسی این معیار را تعیین کرده است؟ آیا مثلا اگر کسی در گذشته زندان رفته یا اگر سالهائی را با این یا آن گروه وتشکیلات سیاسی بوده است معیار بشمار می آید. یا اینکه چون فردی از اعضاء خانوده اش از سوی رژیم اعدام شده است را باید معیار بگیریم؟ شاید هم این مسئله می تواند معیار باشد که آیا "فلانی" پاس پناهندگی اش را پس داده و به رژیم آری گفته است یا نه؟ همچنین معیار دیگر شاید این باشد که فلان فرد اکنون با فلان گروه و تشکیلات ارتباط داشته ویا از مواضع آن حمایت می کند یا نه؟ و...
ملاحظه می کنید که بر اساس اینکه چه چیز تنظیم کننده وجهت دهنده به نگاه ما است، پاسخ های متفاوتی نیز می توانند قابل انتظار باشند. اما پاسخ من:
- اولین معیار تعیین کنده برای من آزاد اندیش بودن ومیزان دمکرات بودن و پایبندی عملی "آن دیگری" به ادعاهایش می باشد.
( مشروح دیدگاهم درباره درک من از آزادی درمقاله: " آزادی، ضرورت قبل و بعد از سرنگونی و شاخص سنجش همه مدعیان")
http://www.didgah.net/maghalehMatnKamel.php?id=11437
- معیار دوم درجه دوری یا نزدیکی فرد به پذیرش مقاومت و مقابله مسلحانه در برابر رژیم است.
اگر در حقوق جزاء، مقاومت در مقابل تجاوز و یا دفاع از خود حتی اگر منجر به مرگ متجاوز گردد، قابل پذیرش است، از نظر من به طریق اولی مقاومت در برابر متجاوزین به حقوق فردی و جمعی یک ملت و مقابله ناگزیر در مقابل رژیم وجنایتکاران حاکم بر ایران نیز، نه تنها توجیه پذیر، بلکه در خور ستایش و تحسین نیز می باشد. پذیرش این اصل می تواند گواه سرنگونی طلب بودن هر فرد باشد. اما سرنگونی طلب بودن به خودی خود امتیازی به حساب نیامده، بلکه اگر اعتقاد به سرنگونی با هدف پذیرش حاکمیت دمکراتیک و احترام به آراء مردم و دوری از حاکمیت ایدئولوژیک و شیوه های قیم مابانه باشد است که ارزش پیدا می کند.
- معیار سوم برای من توجه به این است که آیا "آن" فرد در جبهه مخالفین رژیم قرار دارد یا نه؟ ممکن است فردی حد اقل های احترام به آزادی اندیشه را داشته اما سرنگونی طلب به معنائی که فوقا اشاره شد نباشد. برای من همینکه با رژیم نبوده ولی همچنین برعلیه سرنگونی طلبی نیز نباشد، کافی می باشد.
در مورد قسمت دوم سؤال شما یعنی: نوشتن و نشستن در هر سایت اینترنتی با کدام معیار؟
ابتدا باید توجه داشت که اینترنت یک وسیله وابزار اطلاع رسانی است وآمدن نام دو یا چند نفر در کنار هم در یک سایت اینترنتی به معنای کار گروهی و تشکیلاتی و ائتلاف یا همکاری افراد با یکدیگر نمی باشد.
رادیو وتلویزیون نیز وسایل ارتباط جمعی به حساب می آیند. برای مثال رادیو آمریکا را در نظر بگیرید: از یک طرف با پسر شاه مصاحبه می کند، از یکطرف با گنجی و ابراهیم نبوی و نوری زاده و از طرف دیگر با سید المحدثین و مهدی سامع و کشتگر. آیا این به معنی در کنار هم نشستن این افراد با همدیگر است؟ آیا مصاحبه های تلویزیون فوکس نیوز به عنوان وسیله تبلیغی ماشین جنگی وزارت دفاع آمریکا با علیرضا جعفر زاده یا دیگر افراد سرنگونی طلب را می توان به حساب همکاری آنان با وزرات دفاع آمریکا گذاشت؟
شما می دانید که مطالب به دو طریق به نام نویسندگان بر روی سایتهای اینترنتی می آید یا یک نویسنده خودش مطلبش را برای آدرس مشخصی ارسال می کند ویا بدون اطلاع آن نویسنده، یک سایت اینترنتی مطلبی از نویسنده ای را در سایت خود منتشر می سازد. حالت دوم قابل کنترل نیست. در رابطه با حالت اول که هر کسی خودش آدرسی را برای ارسال مطا لبش انتخاب کرده است حتما دلایلی داشته والزاما نباید به دیگران در آن مورد توضیح دهد. اما اگر خود را سرنگونی طلب بداند ومرزها را رعایت نکرده باشد می تواند مورد سوال قرا گرفته و در مقابل یک سوال یا نقد منطقی و مستند وبدور از از هوچی گری و تهمت اتهام وبرچسب زنی، البته که باید پاسخگو باشد. نقد سالم وسازنده ضرورت مبارزه ما در راه آزادی است.
با این همه در یک چیز تردید نیست، بین مدافعین و مبارزین برای آزادی با مدافعین یا توجیه کنندگان استبداد و دیکتاتوری و جنایت، مرز محکم و قاطع پایبندی بر اصول انسانگرایانه ای قرار دارد که خدشه ناپذیر است. این را دیگر هرکس بخوبی می تواند تشخیص دهد.
ح. قهرمان
19.06.06
برای شرکت در این بحث، نظرات خود را به ایمیل زیر بفرستید :
atefehm@hotmail.com